Vernieuwingsdrang van de 3e generatie heeft bouwbedrijf Jongerius behoorlijk veranderd

De Tweede Wereldoorlog heeft het leven van heel veel mensen ingrijpend veranderd. Neem Miel Jongerius. Hij verkaste destijds van Waarder naar een onderduikadres in Nootdorp. Na de oorlog bleef hij plakken in regio waar hij bij timmerbedrijf Janknegt in Kwintsheul ging werken. In 1949 nam hij het bedrijf over van de broers Jaap en Kees Janknegt. Timmerbedrijf Janknegt was een familiebedrijf, in 1874 opgericht. Na de overname veranderde de naam in Aannemersbedrijf Jongerius, maar het bleef wel een familiebedrijf. In 1980 nam Henk Jongerius de zaak namelijk over van zijn vader Miel en veranderde de naam in Bouwbedrijf Jongerius, en sinds 2010 staat met Wouter Jongerius de derde generatie aan het roer. "Al heette het de eerste 75 jaar timmerbedrijf Janknegt, Bouwbedrijf Jongerius is volgend jaar dus eigenlijk 150 jaar oud", zegt de huidige directeur/eigenaar. 

Breed pakket, overzichtelijk werkgebied

Bouwbedrijf Jongerius is stevig geworteld in Kwintsheul. "We bouwen veelal in het Westland en omringende gemeentes", schetst Wouter. Deze omgeving geeft voldoende werk voor het circa 30 mensen sterke bouwbedrijf. "We doen eigenlijk van alles; van de bouw van luxe villa’s tot het renoveren en transformeren woningen, scholen en verzorgingshuizen  en het vervangen van een kozijn, maken uitbouwen of plaatsen dakkapellen. Op dat vlak is er niet veel veranderd in de afgelopen 75 jaar, maar voor de rest is er, zeker sinds Wouter in 2009 in het bedrijf kwam, het nodige gebeurd. 

Leerzame kijkjes in andere keukens

Druk om de zaak over te nemen heeft hij nooit gevoeld, maar dat hij net als zijn vader en opa in de bouw zou gaan werken, was al vroeg duidelijk. En dat dat dan uiteindelijk in het familiebedrijf zou zijn, was ook niet echt verrassend. "Al toen ik klein was hielp ik mee op de zaak, deed ik allerlei klusjes. En zeker toen ik op school zat heb ik heel wat uren in het bedrijf gemaakt." zegt Wouter, die na de MTS in de avonduren ook nog HTS deed en zijn aannemerspapieren haalde. "Maar op een gegeven moment heeft mijn vader gezegd dat het beter was eens bij een ander bedrijf te gaan kijken. “Hier weet je wel hoe het werkt, bij een ander kan je nog veel leren”. Er was even geen plek voor mij in het bedrijf en het leek ook een beter idee om het vak verder bij een ander bedrijf te leren." Vier jaar lang verzamelde hij als werkvoorbereider en als calculator elders ervaring en leerde hij hoe hij dingen wel en niet zou willen doen met zijn eigen bedrijf.
Eind 2008  trok zijn vader aan de bel. Er zouden twee man bij hem weggaan, of Wouter niet zin had om terug te komen. "Ik kwam in april 2009 in de zaak en nam toen meteen een klein deel van de aandelen over. Het idee was om er verder geleidelijk in te groeien en uiteindelijk de zaak helemaal over te nemen. Na een jaar werd mijn vader echter ziek waardoor hij ruim een jaar niet heeft kunnen werken. Dan leer je wel snel om op eigen benen te staan." Wouter stond er niet helemaal alleen voor; zijn moeder, die de administratie deed, was een belangrijke steunpilaar. "Ze heeft me enorm geholpen en me op de juiste momenten achter de broek aangezeten."

Petje af voor pa

Toen zijn vader terugkwam van zijn ziekte, trof die een zaak aan die goed liep. Dat gaf voldoende vertrouwen om de overname wat sneller te laten plaatsvinden dan aanvankelijk was gepland. Wouter kijkt met trots terug op hoe zijn vader dat heeft gedaan. "Hij heeft me alle ruimte gegeven om dingen uit te proberen in het bedrijf en me ook af en toe onderuit te laten gaan als ik het niet goed deed. Ik vind dat heel knap van hem!"
Ook op de nieuwe wind die door het Bouwbedrijf Jongerius ging waaien, reageerde vader Henk positief. "Het bedrijf had altijd zijn ding gedaan en dat was goed, maar de tijd en de maatschappij zijn sterk veranderd. Daardoor vond ik dat we op een andere manier moesten gaan kijken naar systemen en naar hoe we wilden bouwen." Zo is het bedrijf zich sterk op duurzaamheid en isolatie gaan richten en bijvoorbeeld passiefhuizen gaan bouwen met Ecostruktblokken. “We doen ook houtbouw en combinaties met hout en staal. Daarnaast bouwen we ook nog steeds traditionele woningen, maar dan wel met veel meer focus op isolatie. Volgens onze visie is energie besparen heel belangrijk." Dat zijn vader daar vroeger niet ook volop mee bezig was, kan Wouter goed begrijpen. "De tijd was toen heel anders; er heerst nu een heel andere dynamiek in de maatschappij." 

Sociaal hart

De koerswijziging heeft wel wat consequenties gehad voor het bedrijf. In plaats van vijf man heeft Jongerius nu dertig man buiten lopen en op kantoor zitten acht mensen, waaronder de zus van Wouter. En waar het voor zijn vader genoeg was om jaarlijks één huisje te bouwen, moeten dat er in de nieuwe situatie wel vijf zijn. Groei dus, al is dat absoluut nooit het doel geweest, maar eerder een bijkomstigheid. "We zijn een sociale familie en dat zie je terug in het bedrijf. Voor ons is continuïteit belangrijker dan groeien en zo snel en zo veel mogelijk geld verdienen. We willen het bedrijf gezond houden zodat iederéén er een boterham aan kan verdienen. En ik geloof dat iedereen een kans moet krijgen om dat op een eerlijke en waardige manier te kunnen doen. Daarom vind ik het ook heel belangrijk om jongeren op te leiden. Ik ben voorzitter van Bouwmensen Delft/Leiden en we hebben zelf in het familiebedrijf meerdere leerlingen lopen."

Bijtijds voorsorteren

Die aandacht voor de toekomst strekt zich ook uit naar de verre toekomst. Wouter is pas 41 dus hij heeft nog een flink aantal mooie jaren voor zich, maar hij denkt wel na over opvolging. Al gaat het dan niet zozeer om een 4e generatie Jongerius. "Daarvoor zijn mijn twee dochters nog te jong. Sowieso zal ik ze nooit pushen om in het bedrijf te stappen en het op termijn over te nemen. Ik zou het leuk vinden als het gebeurt, maar dat moet dan wel echt hun eigen keuze zijn." Met het oog op de toekomst heeft hij wel al andere stappen gezet. Sinds een paar jaar werkt namelijk de neef van Wouter in het bedrijf. Remy is niet alleen zijn rechterhand, maar ook mede-aandeelhouder. Nu nog voor een bescheiden percentage, maar de bedoeling is dat in de toekomst uit te breiden. En wie weet wordt dat op termijn nog anders. "Ik ben 41 en hij is 31. Zeker met het oog op opvolging vind ik  zo’n leeftijdsverschil tussen compagnons heel prettig. Dan kan de één afvloeien terwijl de ander doorgaat en een opvolger kan begeleiden. Of dat dan de volgende generatie Jongerius wordt, dat zien we tegen die tijd wel."